سلام
داریم به نامهربانی عادت می کنیم.
آنقدر عادت که اگر از کسی مهربانی ببینیم تعجب می کنیم و یا اگر به کسی مهربانی کنیم با تعجب طرف مقابل روبرو می شویم .گاهی هم این تعجب منتهی به سو تفاهم و ناراحتی و نامهربانی می شود.
همین نامهربانی ها امنیت روانی ،اجتماعی ما را روز به روز بیشتر تهدید می کند.
بیایید کمی با خودمان، کمی با بقیه ، کمی با دنیای اطرافمان مهربان تر باشیم...
راستی:سلام نشانه ای از مهربانی ست.
سلام علیک
وقتی ارزش ها جابه جا شوند، خیلی از مفاهیم تغییر می کند . مهربانی یک از عام ترین و اختصاصی ترین آنها ست .
ما هر روز در نماز هایمان میخوانیم : بسم الله الرحمان الرحیم
مهربانی عام و خاص را متعلق به خدا میخوانیم و هر روز چندین بار میگوییم بدون اینکه به این مطلب فکر کنیم که ما با تمام گناهانمان باز هم مشمول رحمت خدا هستیم . ما با تمام مختصات خلقتی و تکوینی و تشریعی.
خداوندی که پایه گذار تمام ارزشها ست و نهایت قدرت هم دارد، ما را امر به خوندن این صفات از خود کرده است . تا ما او را با این اسما بشناسیم. به این صفات ایمان بیاوریم و کمی بیشتر خدایی شویم . کمی هم سنخ این اسما که به یک تعبیر کمی مهربان تر شویم ...
حقیقت تلخ تر از این حرف ها ست ولی با این همه کمی مهربان تر باشیم در مقابل هرکسی به غیر از عدو الله .
مهربان تر خصوصا در مقابل خانواده تا کمی حقیقت های تلخ شیرین شوند ...
پست تلخی است . اما روز گار اینگونه شده
اما باید ببینیم کسانی که نامهربانی می کنند، چرا نامهربانی می کنند! اینها از مهربانی خسته شده اند چون دیگران آنها را پلی برای موفقیت خود کرده اند.
اینها از مهربانی خسته اند ، چون آدم های اطرافشان هنوز درک مهربانی ندارند.
من این روزها تریجیح می دهم حتی به کسانی سلام ندهم، کسانی که معنای مهربانی را فقط رفع نیازهای شان از سوی دیگران می پندارند.
اما آنانی که مهربان هستند را همیشه از صمیم قلب ستایش می کنم و حساب ویژه ای در نظرم دارند...