عکاس هاهم عالمی دارن...
عکس هرعکاسی طعم ومزه مخصوص خودش روداره....مثل طعم و مزه دست پخت.
عکاس هاچیزایی می بینن که بقیه یا نمی بینن یا بی خیال از کنارش ردمی شن.
شکارچی لحظه های نابی هستن که ما مفت از دست دادیم.
عکس می گیرن از عشق،نفرت،زندگی،...
عکس می گیرن ازخوبی ها وبدی هایی که داخلش غرقیم اما نمی بینیم.
عکس می گیرن ازانسان های کوچیک اما بزرگ یا ازانسان های بزرگ ولی کوچیک.....
زیبایی و زشتی ها رو از یه زاویه می بینن که فکرش هم نمی کردیم.
عکاس ها ازاونایی هستن که می تونن زمان رودرقاب دوربینشون اسیرکنن واین از هرکسی برنمیاد.کمکمون می کنن تا برلحظه گذشته واتفاق های افتاده بهترنگاه کنیم .
و بتونیم راز اون لحظه از زمان رو پیدا کنیم.رازی که می تونه شیرین باشه یاتلخ .اما تلخی بعضی رازها هم شیرینه....
حتما براتون پیش اومده بعضی وقتا احساس می کنی عکس رو فقط برای شماگرفتن تاببینی و ندونی چی بگی و زبونت بند بیاد....
ندونی بخندی ...گریه کنی....یاسکوت کنی .میخ کوب بشی ونتونی تکون بخوری.
با خودت میگی با عکس ها میتونی بهتر نگاه کنی....میتونی طعم صحنه های شور وشیرین وترش و تلخ رو بهتر بچشی.طعم ها ومزه هایی که فراموش کردی .طعم هایی که برات عادت شده . طعم عکس صحنه های نابی که هر روز بی تفاوت از کنارشون رد می شی و عبور می کنی....
پ.ن:
*با دیدن میهمانی عکاس، سخنی ازامام علی علیه السلام یادم اومد وبهو نه ای شد برای نوشتن....
"عبرت ها چقدر فراوانند و عبرت پذیران چه اندک!"
نهج البلاغه حکمت 297
*عکس متن وادامه مطلب توسط میهمان ما سرکار خانم نیک نجات گرفته شده...
ما نمانیم و عکسمان ماند
کار دنیا همیشه برعکس است!