تا حالا شده کسی را دوست داشته باشی؛ ولی به هر دلیلی نتونسته باشی بهش بگی؟
تا حالا حتی یک بار هم پیش خودت احساس نکردی که جای چیزی تو دلت خالیه؟ یا دوست داشتی دلت در پی کسی باشه؟
یا نگاهی که فقط به سوی تو باشه؟ یا صدایی که فقط مخاطبش تو باشی؟
یا اینکه دوست داری برات نامه ای نوشته باشه و بخوای در تنهایی بازش کنی. کلماتش را یکی یکی بخونی و مدام آرزو کنی که تمام نشه؟ و ترسیده باشی از اینکه خاک بگیره؟ یا وقتی دیدی نیست، نگران نبودنش شده باشی؟
یا برایش پیامکی بفرستی یا برات بفرسته و به انتظارت پایان بده؟
دوستش داری؛ حتی اگر بعضی مواقع فکر کنی ازش خیلی دور هستی و دستت هیچوقت به او نمیرسه؟
حتما پیش خودت فکر کردی چقدر بی معرفتی است اگر به یکی بگی دوستت دارم؛ ولی او عکس العملی از خودش نشان نده و حتی جوابی نده؟!
چقدر به خودت قول دادی که دیگه به او فکر نکنی؛ ولی نتونستی؟
دوست داری بفهمه که به او تکیه کردی و هیچ راهی برای این احساس نداری؛ جز اینکه بگی دوستش داری؟
ولی شاید باشه کسی که قبل از اینکه تو بخواهی دوستش داشته باشی، او دوستت داشته!
و نامهاش را از قبل فرستاده و وقتی کلماتش را می خونی، فقط صدای اوست که می شنوی و می چشی.
.
.
او دوستت دارم را هر روز برایت می فرستد، هر روز صبح که چشمانت را باز می کنی... .
او هر روز منتظر است تا تو نیز جوابش را بدهی و برایش بنویسی دوستت دارم.
مطمئن باش برای نوشتن این پیام، هیچ کس سرزنشت نمی کند و عذاب وجدانی در کار نیست.
حتی شاید به بقیه هم نشانش بدهی که برایش نوشته ای... .
دوستت دارم...
برای این مخاطب خاص...
