هرچه یادمون میاد همیشه مریض ها دنبال دکترها بودن و هستن.
همیشه مریض ها هستن که ناز دکتر ها رو می خریدن و منتشون رو می کشیدن.
همیشه این مریض ها هستن که دوری دکترها رو تحمل می کنن و همیشه منتظرن که بر گردن .هیچ کس بهتر از مریض ها از معنی انتظار خبرنداره.اونا خوب میدونن تا ساعت ده منتظر دکتر موندن وهر دقیقه ساعت ها شدنچه طعم تلخی داره.
مریض ها خوب میدونن که برای هر بیماری باید جداگوه دنبال یه متخصص بیفتی و هزار جا بری. اونم شاید نوبت گیرت بیاد یا نیاد.
...اما تصور کنین چقدر لذت داره دکتر خودش بیاد سراغ مریض.دعوت نشده بیاد.چقدر مریض حال می کنه.اصلا دوست داری خودت رو به مریضی بزنی تا بیشتر با دکتر باشی.
باور ما که نمیشه تاچه برسه مریض درد کشیده!.
دکتری که ناز می خره،منت مریضش رو می کشه و همیشه دم دسته . دکتری که همه تخصص ها رو با هم داره.اونقدر حرص مریض هاشو می خوره که بهش میگن داری خودت رو می کُشی؟؟!!چقدر غصه براشون می خوری؟!
...ولی وقتی دکتر از بینشون رفت اونایی که خودشون رو به سلامتی زده بودن دوباره مریضی هاشون پیدا شد.فقط چند نفر سالم موندن*.اونم به خاطر اینکه میرفتن پیش دکتری که همون دکتر اول معرفیش کرده بود و گفته بود وقتی من نیستم برید پیش اون.
......
پ.ن:
امیرالمومنین امام علی علیه السلام می فرمایند:
«...طَبِیبٌ دَوَّارٌ بِطِبِّهِ قَدْ أَحْکَمَ مَرَاهِمَهُ وَ أَحْمَى مَوَاسِمَهُ یَضَعُ ذَلِکَ حَیْثُ الْحَاجَةُ إِلَیْهِ مِنْ قُلُوبٍ عُمْیٍ وَ آذَانٍ صُمٍّ وَ أَلْسِنَةٍ بُکْمٍ مُتَتَبِّعٌ بِدَوَائِهِ مَوَاضِعَ الْغَفْلَةِ وَ مَوَاطِنَ الْحَیْرَة.»
« ...پیامبر صلّى اللّه علیه و آله و سلّم طبیبى است که براى درمان بیماران سیّار است. مرهمهاى شفا بخش او آماده، و ابزار داغ کردن زخمها را گداخته. براى شفاى قلبهاى کور و گوشهاى ناشنوا و زبانهاى لال، آماده، و با داروى خود در پى یافتن بیماران فراموش شده و سرگردان است.»
(نهج البلاغه، خطبه 108)
*سلمان، مقداد، ابوذر و عمار یاسر.
فرق الشیعه، ص17ـ18، اعیان الشیعه، ج1، ص18ـ19.
