لازم می دانم برادران و خواهران عزیز را، مخصوصاً جوان ها را توجه بدهمبه اهمیت ماه رجب.
از این مناسبت ها و از این خصوصیاتِ مربوط به ایام و شهور نمی شود به‌آسانى صرف نظر کرد.
بزرگان و اهل معنا و اهل سلوک، ماه رجب را مقدمه‌ى ماه رمضان دانسته‌اند.
ماه رجب، ماه شعبان، یک آمادگاهى است براى اینکه انسان در ماه مبارک رمضان – که ماه ضیافت الهى است – بتواند با آمادگى وارد شود.
آمادگى به چیست؟
در درجه‌ى اول، آمادگى به توجه و حضور قلب است؛
خود را در محضر علم الهى دانستن، در محضر خدا دانستن – «سبحان من احصى کلّ شى‌ء علمه» – همه‌ى حالات خود را، حرکات خود را، نیّات خود را، خطورات قلبى خود را در معرض و محضر علم الهى دانستن؛ در درجه‌ى اول، این مهم است؛ و اگر این حاصل شد، آن وقت توجه ما به کارهایمان، به حرفهایمان، به رفت‌وآمدهایمان، به سکوتمان، به گفتنمان، بیشتر خواهد شد؛
توجه می کنیم که چه می گوئیم، کجا می رویم، چه اقدامى می کنیم، علیه چه‌کسى حرف می زنیم، به نفع چه‌کسى حرف می زنیم.
عمده‌ى اشکالات ما به خاطر غفلتى است که از رفتار و اعمالِ خودمان می کنیم.وقتى انسان از حال غفلت خارج شود، توجه کند که دارد دیده می شود، محاسبه می شود
– «انّا کنّا نستنسخ ما کنتم تعملون» –با این حالت، با یک طهارتى، با یک نزاهت و پاکیزگى‌اى، انسان وارد ماه رمضان شود.
«شستشویى کن و آنگه به خرابات خرام».
شیرینی حضورش را تلخ می کند
بگذار پایان تو را غافلگیر کند درست مانند آغاز...